Vele kleintjes maken een grote
Zeer regelmatig sta ik stil bij hoe goed ik het heb, een goede gezondheid, een lieve zoon, een dak boven m’n hoofd in een veilig leefomgeving, lieve vrienden en familie om me heen, iedere dag eten op m’n bord. Ik denk dan ook aan degenen die dit niet hebben. Ook in mijn directe omgeving ervaar ik dat het niet zo vanzelfsprekend is gezond te zijn. En een kind mogen baren, is niet voor iedereen weggelegd. Helaas zijn daarnaast teveel mensen die zelfs geen dak boven het hoofd hebben, die in armoede moeten leven. Ik denk na over hoe ik goede doelen kan steunen. Helaas kan ik ze niet allemaal helpen, maar daar waar ik kan, draag ik een steentje bij. Een maandelijkse donatie is wel het minste dat ik kan doen.
Ik had het geluk vele kerstpakketten te mogen verzorgen. In die pakketten ook een hoeveelheid etenswaren. Door minimale afnames had ik over en stond hier al een poosje een voorraad in de kelder. Voornemens om het eten aan de voedselbank te schenken, had ik al even. Het zijn “gewoon” de mensen die me op straat passeren, die er afhankelijk van zijn. Zo dicht bij. Tijd had ik er echter nog niet voor genomen. Tot vanochtend.
Ik ging met mijn doos onder de arm op pad en kwam terecht in een soort van keuken waar alle voedsel gecontroleerd en verpakt wordt. Ik werd hartelijk ontvangen en ik liet me eigenlijk – zoals ik dat wel vaker doe – overrompelen door een situatie die ik nog niet kende, gaf de doos af en keerde naar de auto terug. Pas in de auto realiseerde ik me wat daar gebeurde. Vrijwilligers aan het werk voor mensen die door omstandigheden niet genoeg geld meer hebben om van te leven. Om welke reden dan ook; langdurig ziek, geen werk meer, echtscheiding of noem maar op. Situaties waarin mensen in inkomen fors achteruit gaan. Ik durf te zeggen dat ook mij echtscheiding niet onbekend is. En helaas mocht ook ik ervaren hoe het is om na jaren met hart en ziel te hebben gewerkt, door een reorganisatie op straat te komen staan. Help! Wat dan. Maar het is nu niet interessant om daar in detail op in te gaan. Ik ben in de gelukkige omstandigheid dat het mij beter af gaat dan te veel andere mensen. De vaste lasten blijven meestal hoog. Als mensen dan te weinig geld hebben om van te leven, kunnen ze elke week een gratis voedselpakket krijgen. Wat een supergoed initiatief; de voedselbank, gewoon hier in mijn woonplaats. Ik had me heel graag wat meer verdiept in wat daar in die keuken gebeurt, maar ik was te gehaast, ik stond er te weinig bij stil en ging weer verder in de waan van de dag. Maar geloof me, ik ga nog een keer terug.
Het doet me goed een bijdrage – weliswaar gering – te hebben kunnen leveren voor de mensen die het nodig hebben. Ditmaal met wat voedsel, maandelijks met een donatie. Het voelt als het geven van een cadeautje, maar ook wel als een soort van morele plicht. Ik kan het missen. En met mij zijn er gelukkig velen die doneren, vele kleintjes maken een grote.
